Metoda nastrzykiwania naczyń krwionośnych tuszem

Jeszcze inne, specjalne metody barwienia pozwalają na uwidacznianie innych określonych elementów, jak np. komórek glejowych (str. 125), wtrętów tkanki łącznej (ważne szczególnie w patologii, na materiale chorym), dalej rozmieszczenia tłuszczów, wydzielin komórek, bakterii, przebiegu rozmieszczenia i zagęszczenia naczyń krwionośnych. Do tych celów używa się w wielu wypadkach także metod zapożyczonych z ogólnej histologii i anatomii. Taką jest np. często stosowana metoda Van G i e s o n a, za pomocą której wybarwia się fuksyną włókna tkanki łącznej, uwidaczniając opony i układ naczyń krwionośnych.

Do tego ostatniego celu używana jest również metoda nastrzyki- wania naczyń krwionośnych tuszem, zabarwioną żelatyną, szelakiem, a ostatnio także polimerami mas plastycznych. Masy takie pozwalają na sporządzanie bardzo pouczających preparatów korozyjnych: w tym celu po nastrzyknięciu i zestaleniu masy, wypełniającej wszystkie naczynia, usuwa się tkankę mózgu, tak że pozostaje tylko plastyczny odlew naczyń, których przebieg i rozmieszczenie można teraz wygodnie prześledzić.

Wróćmy jednak do preparatów mikroskopowych, Po zabarwieniu skrawków którąkolwiek z opisanych metod poddaje się je odwodnie- n i u, zwykle przy coraz to silniejszych stężeniach alkoholu, a potem przepaja się je ksylenem lub benzenem i balsamem kanadyjskim, Balsam ten, to żywica o właściwościach optycznych najbardziej zbliżonych do szkła. Na zakończenie pokrywa się skrawki cieniutkim szkiełkiem nakrywkowym (0,15 mm}. Pozwala to na wygodne przechowanie oraz oglądanie preparatów.